Po uruchomieniu GEOS-a użytkownik doznaje uczucia pewnego zaskoczenia - organizacja ekranu, cała jego struktura, pomysł wykorzystywania strzałki jako kursora, zarzucenie zabaw z klawiaturą. Wszystko to przypomina Amigę, Atari ST, a od niedawna - także komputery PC. Prędkość działania komputera nie jest oszałamiająca. W końcu 1 MHz pozostaje mimo wszystko milionem herców i nie ma możliwości, by tych herców dodać. Wszystko dzieje się ślamazarnie, bez pośpiechu, rzekłbym: flegmatycznie. Z drugiej jednak strony, na takim na przykład PC XT z 4,77 MHz nikt o Windowsach nawet nie mysli, a na C-64 okazało się to możliwe.

Pierwszą zaletą GeoWrite'a jest to, że działa w trybie graficznym, co daje nam to nieograniczone możliwości projektowania nowych lub korzystania z gotowych czcionek. Inne jego zalety to np. fakt, że widzimy tekst dokładnie tak, jak będzie wydrukowany (marginesy, wytłuszczenia - wszystko pojawia się od razu na ekranie). Anglicy alba chcący uchodzić za mądrzejszych niż wyglądają mówią na to WYSIWYG, czyli What You See Is What You Get (po naszemu: to, co widzisz jest tym, co dostaniesz).

Może być:
LEFT (lewe) - wyrównywany jest tylko lewy margines,
CENTER (środkowe) - żaden margines nie jest wyrównywany, ale za to tekst jest zawsze dokładnie na środku linijki, RIGHT (prawe) - wyrównuje się margines prawy i po prawej stronie jest tekst,
FULL (pełne) - marginesy są wyrównywane po obu stronach, przez odpowiednie rozciągnięcie odstępów między wyrazami. Przenoszenie wyrazów - nie występuje.

Po prawej stronie jest LINE SPACING, czyli odstępy między liniami. Mamy tu do wyboru 1, 1" i 2. Domyślamy się oczywiście, że odstęp może być pojedynczy, popółtorny albo podwójny. Chyba najestetyczniejszy jest ten drugi, ale to moje osobiste zdanie, nie uzgadniane z kolegium redakcyjnym.

Drugim okienkiem w omawianym menu jest FILE. Gdy je rozwiniemy, naszym oczom ukaże się wiele różnych funkcji służących do operacji na plikach.
CLOSE wybieramy, gdy chcemy opuścić GeoWrite bez utraty danych z pliku. Tekst jest wtedy nagrywany na dysk.
UPDATE służy do zmiany daty ostatniej poprawki w pliku na datę aktualną, Operacja ta ma sens tylko wtedy, gdy rygorystycznie przestrzegamy zasady podawania komputerowi aktualnej daty po każdorazowym uruchomieniu GEOS-a.
PREVIEW dale nam możliwość obejrzenia całej strony dokumentu na ekranie. Literki przybierają tu kształt wężyków i dżdżowniczek, ale za to możemy rzucić okiem na ogólny rozkład marginesów, wcięć i odstępów.
RECOVER pozwala odratować plik i przywrócić go do postaci, w jakiej ostatnio nagrany był na dysku. Skuteczność tej opcji - umiarkowana.
RENAME zmienia nazwę aktualnie edytowanego dokumentu.
PRINT zrzuca plik na papier. Oczywiście, niezbędna jest drukarka!
QUIT opuszcza GeoWrite w diabły.

Bardzo bogate są możliwości GeoWrite'a w dziedzinie pracy na blokach tekstu. Fragmenty da obrabiania zaznacza się joystickiem, najeżdżając kursorem na jeden z końców, trzymając guzik FIRE i przesuwając na drugi koniec bloku. Łatwo poznać, na której części tekstu komputer będzie pracował, bowiem wyświetlany jest on w negatywie. Drugie menu - EDIT - pozwala na wykonanie trzech operacji, przydatnych w działaniu na blokach tekstu. Operacje te to:

CUT - czyli likwidacja boku, dostępne przez jednoczesne naciśnięcie klawiszy C= i X (dla pewności komputer przypisuje likwidowany test do zapasowego bufora),
COPY (C= i C) - przepisuje blok do bufora,
PASTE - wstawia zawartość bufora do dokumentu, w miejscu, w którym stoi kursor (C= i T); służy tez do dołączania do dokumentu obrazków z dysku (C= i W).

Oprócz tych klasycznych operacji na blokach, GeoWrite daje nam jeszcze szerokie możliwości w operowaniu krojami liter. Otwarcie szufladki FONT daje nam szansę zmiany czcionki na dowolną z nagranych na naszym dysku. Jeżeli na dysku nie mamy żadnej, komputer zaoferuje wyłącznie krój typowy, BSW mówiąc między nami, paskudny). Natomiast szufladka STYLE pozwala dowolnie manipulować w obrębie jednego kroju. Każda litera może być:

wytłuszczona (BOLD), C= i B,
kursywą (ITALIC), C= i I
konturową (OUTLINE), C= i O
podkreśloną (UNDERLINE), C= i U
indeksem górnym (SUPERSCRIPT), C= i >
indeksem dolnym (SUBSCRIPT), C= i <
albo wreszcie zwykłą czcionką (PLAIN), C= i P

To, oczywiście nie wszystko. Duże, acz rzadko kiedy wykorzystywane możliwości daje nam szuflada OPTIONS. Znajdujemy tu:

SEARCH (C= i S) - czyli szukanie w tekście zadanego ciągu znaków,
FIND NEXT (C= i N) - czyli dalsze szukanie tego samego ciągu,
CHANGE, THEN FIND (C= i Y) - czyli zmianę znalezionego tekstu na inny, przez nas podany, a potem - dalsze poszukiwania. Oprócz szukania tekstów marny tu jeszcze:
HIDE PICTURES - służące do niewyświetlania obrazków podczas edycji tekstu. Daje to sporą oszczędność czasu, bo obrazki te za każdym pojawieniem się muszą być doczytywane z dysku,
PEN HEADER (C= i H) - pozwala rozpocząć pisanie nagłówka,
OPEN FOOTER (C= i F) - otwiera przypisy stopkę) u dołu strony,
SELECT PAGE (C= i V) - odwala za nas czarną robotę polegającą na zaznaczeniu całej strony jako bloku roboczego. Dalsze operacje na stronach są w szufladce PAGE. A należą do nich:
PREVIOUS PAGE (C= i strzałka w lewo) - wraca na Poprzednią stronę tekstu,
NEXT PAGE (C= i N) - przenosi nas na stronę następną,
GOTO PAGE (C= i G) - idzie od razu na stronę przez nas wskazaną,
PAGE BREAK (C= i L) - używamy, gdy uważamy, że strona powinna kończyć się w miejscu, gdzie jest kursor. Dalszy tekst będzie już na następnej stronie.

I mogę się pod tym podpisać obiema rękami.

Commodore & Amiga