Początki...

Commodore 64 (C64) wywodzi się od pierwszego mikrokomputera tej firmy o nazwie PET, który powstał w roku 1977 jako jeden z pierwszych - obok Apple i TRS-80 - mikrokomputerów osobistych na świecie. Był on zbudowany na mikroprocesorze 6502 pochodzącym z firmy MOS Technology. Organizacja mikrokomputera Commodore 64 ma wiele wspólnego z organizacją następnego popularnego mikrokomputera firmy Commodore - VIC-20 znanego na rynku europejskim VC20, który pojawił się w roku 1981, na rok przed Commodore 64. Sam Commodore 64 pojawił się w 1982 roku.

Budowa Commodore 64

Wewnątrz C64 znajduje się mikroprocesor 6510 - nowsza wersja mikroprocesora 6502, która umożliwia "zmianę organizacji" mikrokomputera. Większość mikrokomputerów jest wyposażona w dwa zasadnicze programy: program koordynujący działanie poszczególnych elementów systemu mikrokomputerowego - zwanym systemem operacyjnym - i program tłumaczący instrukcje w języku Basic na rozkazy w kodzie maszynowym - zwany interpretatorem Basicu. Programy te są przechowywane w pamięci stałej ROM, a resztę możliwej pamięci stanowi pamięć o dostępie swobodnym RAM wykorzystywana do przechowywania programów w języku Basic lub w języku asemblera (w C64 przeznaczono na ten cel 38 KB oraz 4 KB wyłącznie na programy w języku asemblera). Mikroprocesor 6510 może "odłączyć" program interpretatora Basicu i systemu operacyjnego oraz przeznaczyć całe 64 KB pamięci RAM na programy w języku wewnętrznym.

Commodore 64 wyróżnia się spośród starszych i współcześnie z nim zaprojektowanych mikrokomputerów dodatkowymi możliwościami graficznymi - wprowadzano w jego grafice wysokorozdzielczej definiowanie obiektów ruchomych, tzw. "duszków" (ang.sprite), umożliwiających szybką i prostą animację. Wyposażono go również w wyjątkowo dobry generator dźwięku.

Co było potem....

W roku 1983 wprowadzono do produkcji mikroprocesor SX 64 stanowiący połączenie mikrokomputera C64 i jego urządzenia dyskowego VC 1541 w jednej obudowie z monitorem. W roku 1984 pojawił się na rynku mikrokomputer Plus/4 z rozszerzonym interpretatorem Basicu (Basic 3.5 zamiast 2.0) i czterema - stąd nazwa - dodatkowymi programami przechowywanymi w pamięci ROM, a przeznaczonymi do edycji tekstów, obliczeń tabelarycznych, przechowywania danych i sporządzania wykresów. W tym też roku ukazały się pierwsze mikrokomputery C16 i C116 pomyślane jako następcy popularnego VIC-20, wyposażone w interpretator Basicu 3.5 i pamięć RAM o pojemności 16 KB. Wreszcie w roku 1985 rozpoczęto produkcję C128 - bezpośredniego następcy C64. Komputer ten ma trzy tryby pracy, w tym jeden identyczny ze sposobem pracy C64, drugi wykorzystujący interepretator Basicu 7.0 i rozszerzoną do 128 KB pamięć RAM oraz trzeci umożliwiający pracę pod szeroko rozpowszechnionym systemem operacyjnym CP/M. Jednak żaden z tych mikrokomputerów nie zyskał popularności C64. Sławę swoją zawdzięcza on nie tylko dobrym jak na swoje czasy parametry użytkowe, łatwości sprzęgania z urządzeniami zewnętrznymi, ale przede wszystkim jest ona rezultatem bogatego, taniego i powszechnie dostępnego oprogramowania.

Face lifing na koniec

W połowie roku 1986 firma Commodore przeprowadziła "face lifting" mikrokomputera C64 umieszczając go w nowej obudowie podobnej do C128 i sprzedając jako Commodore 64 C wraz z nowym systemem operacyjnym o nazwie GEOS. System ten jest wzorowany na systemie mikrokomputera Macintosh jest ładowany z dyskietki. Wybór rodzaju pracy następuje po wprowadzeniu specjalnego znacznika sterowanego za pomocą drążka sterowniczego lub myszki na odpowiedni dla tej opcji piktogram.