Stacja dysków (floppy disk drive) Commodore VC 1541 i jej późniejsze odmiany, to urządzenia do zapisywania i odczytywania programów i zbiorów danych. Ich zalety w porównaniu z magnetofonem, to szybkość transmisji i swobodny dostęp do danych zgromadzonych na dysku. Magnetofon zapisuje dane na taśmie sekwencyjnie. Informacje te można więc odczytywać tylko od początku taśmy w kierunku jej końca. Stacja dysków pozwala na swobodny dostęp do każdego z 683 sektorów (bloków zawierających po 256 bajtów), na jakie podzielona jest dyskietka. Głowica zapisująco - odczytująca przemieszcza się liniowo wzdłuż promienia wirującej dyskietki i ustawia się pod ścieżką, na której znajduje się szukany sektor. Różnice w szybkości działania magnetofonu i stacji 1541 ilustruje porównanie czasów zapisywania programów o objętości 3 kilobajty:

75 sekund - magnetofon 1530 : 12 sekund - stacja 1541

Stacja dysków jest urządzeniem mechaniczno - elektronicznym. Najważniejsze elementy części mechanicznej to napęd dyskietki (300 obrotów na minutę), napęd krokowy i prowadnice głowicy oraz mechanizm drzwiowy. W części elektronicznej najistotniejsze są procesory (6502 i dwa 6522), bufor 2K RAM oraz pamięć 16K ROM zawierająca system operacyjny CBM DOS v2.6 (dzisiaj te liczby niestety budzą śmiech, lecz kiedyś i w 16K RAM-u potrafiono zrobić system operacyjny!). System operacyjny "rozumie" komendy przesyłane z komputera Commodore 64 i jego poprzednika Vic-20, korzystające z języka Basic 2.0. Może również współpracować z komputerami wyposażonymi w Basic 4.0, posiadający większą ilość komend dyskowych. System jest "inteligentny" i używa metody "pipeline", tzn.może wykonywać komendy w czasie, gdy komputer zajęty jest inną pracą. Najwyraźniej metodę tą ilustruje przesyłanie zbiorów ze stacji bezpośrednio do drukarki. Komputer inicjuje porcje danych otrzymywanych ze stacji dysków.

Stacja dysków 5,25" (cali) niemal całkowicie wypięła z użytku kasetę magnetofonową i chyba zasłużenie, bo można od dysku więcej wymagać i oczekiwać.